Mr Potter, are you home??

Het weer en temperatuur: 28 graden Celsius

Aantal kilometers: 51 miles (=82 km)
totaal aantal kilometers: 2287 miles (=3680 km)

Aantal stappen: 7901

Aantal foto’s: 210

Totaal aantal foto’s: 2296

@Renee: ik was ook verbaasd hoe nat ik was geworden.
@Marleen: de meiden zijn wat dat betreft echt niet gauw bang
@Marga: dit keer lag ik meer wakker dan dat ik sliep
@Nicole en Ton: het was op zich heel erg leuk om kajakken in het donker te doen.
@Hans: die rook een permanente schroeilucht hahahahaha
@Mirjam: gezellig!!
@Robert-Jan: Kayakken is leuk maar niet perse daar. Te ver rijden voor weinig lichtgevende algen
@Caroline: Harry all the way!!
@Dorien: daar zeg je wat met die onderwaterverlichting. Had wellicht goed kunnen helpen
@Monique: hij had ook niet echt veel zin maar is uiteindelijk toch nog met een broek, overhemd, shirt en twee paar schoenen weggekomen.

Vannacht was ik het die slecht had geslapen. Viel pas heel laat in slaap en was elke keer wakker. Dat moet de gevolgen van vermoeidheid zijn want dat ik was zeker moe. Ik was heel versleten toen ik uiteindelijk op bed lag. Ook deden mijn benen pijn want ik was jammer genoeg toch gestoken. In totaal 3-4 keer. Van die ene kan ik niet echt uit opmaken of ik maar één keer of twee keer ben geschoten want die plek is heel groot. Maar ik heb daar wel maar één blaas zitten op de plek waar ik gestoken ben.

Maar vandaag had niemand boodschap aan het feit dat ik slecht geslapen had en dat mijn onderbenen heel erg jeukten. We gingen op bezoek bij Harry en met name die nieuwe attractie van Hagrid stond op het  programma.

We hadden gisteravond afgesproken dat we zo vroeg mogelijk wilden vertrekken want het park zou om 09:00 uur opengaan en rond die tijd wilden we er toch wel zijn.

Het lukte niet helemaal maar we hebben toch een mooie tijd neergezet. 

Het lukte weer om de meiden vroeg uit bed te trekken (in sommige gevallen helpt dreigen, chanteren of op hun gevoel te spelen het beste), te ontbijten en dan op pad te gaan. Om 09:05 reden we de parkeergarage in. Nadat we door de tassencontrole waren geweest liepen we zeer vlug richting HP. Dit keer via het "Cat in the Hat" gedeelte want 4 jaar geleden waren we via de andere kant gegaan en dat kostte veel meer tijd. 

We maakten een leuke tijd en bij het nieuw aangepaste gedeelte van een provisorische wachtrij kregen we al te horen dat de wachttijd 3,5 uur zou bedragen. En daar waar Kenneth eigenlijk hartgrondig vloekte, ik even stevig slikte, huppelde de meiden de rij in. Daar stonden we nog geen 10 minuten in toen de eerste regenbui van de dag al op ons neerviel. Grote dikke druppels voor een minuut of 10. Gelukkig stopte de regen maar helaas ook "the ride". Due to wether conditions we stopted the ride. We thank you for your understanding. En inderdaad hoorden we een aantal keer een flinke knal boven ons maar ondertussen was het wel al gestopt met regenen. Common guys, in de Efteling zou niets draaien zo vaak regent het.

Dat wachten duurde en duurde maar en Kenneth durfde het toch aan om een paar keer iets te opperen over weglopen, eerst wat anders doen, je weet wel....... het typische "Ik ben niet zo heel enthousiast over deze attraktie"-gedrag. Wat hem heel veel boze blikken en niet aardige opmerkingen opleverden. De meiden wisten niet van opgeven. Uiteindelijk ging de attraktie toch open en kwam er beweging in de zaak.

Ondertussen waren mijn benen zo'n pijn gaan doen door die insectenbeten van gisteravond. Ik heb hele grote rode, knal hete plekken om een beet heen en met name die bij mijn linker enkel doet veel pijn. Het beste is om in beweging te blijven want dan blijft mijn vel ook soepel, lijkt het. Zo gauw ik stil sta wordt alles hard en verkrampt er een hoop waardoor het echt heel veel pijn doet.

Toen de rij ook eindelijk liep was ik maar wat blij maar dat was maar van korte duur want zo snel ging het niet. Uiteindelijk hebben we er voor gekozen om de "single-riders" te doen wat wel een dubbel gevoel met zich mee bracht. Ja, we hebben een gedeelte van de wachtrij overgeslagen maar waarschijnlijk hebben we nu ook een hoop moois gemist. Op dat moment kon het niemand zich meer wat jeuken want we wilden heel graag verder. Alleen opgeven was niet het antwoord.

EN.............wat was die attractie GAAAAAFFFFFF. In mijn boek echt de moeders der achtbanen/attracties. Er zit echt alles in. Versnellingen, een stuk achteruit, annimatonics. Je kan het zo gek niet bedenken. Je zakt zelfs een stuk naar beneden wanneer je door het Duivelsstrik (zie: HP en de steen der Wijzen) Het hield ook niet op. Hij bleef maar door gaan en alles ging zo soepel. We stapten er allemaal gillend en springend van plezier uit. Ook de mensen die ik niet ken deden gezellig mee. Wat was dat goed. Het overtrof echt werkelijk alle verwachtingen. Ik vind hem echt de geweldigste die er is terwijl Yentle en Kenneth toch nog meer naar “de Bank” leunen tot meest favoriet. Maar voor mij wint deze het echt

We raakten er het eerste uur ook niet over uitgepraat.

Yentle wilde door naar het kasteel en daar de volgende attractie te gaan doen. Alhoewel ik een aantal keren had aangegeven dat mijn benen wel behoorlijk pijn gingen doen hadden de meiden daar weinig boodschap aan. 

Elke keer werd er wel gezegd dat we gauw gingen zitten maar ondertussen waren ze in gedachte al met de volgende attractie bezig. Yentle kreeg trouwens tijdens het wachten ook nog heel goed nieuws. Die had samen met haar vader de veiling gewonnen voor een mooie Vespa. Daar was ze helemaal vol van en toen ze het goede nieuws hoorde kreeg haar zus een hele stevige knuffel. 

Omdat de wachttijd volgens het bordje maar 45 minuten was zijn we er toch maar ingestapt. Wat is nou 45 minuten als je bij de vorige 3 uur in de rij had gestaan. Het kasteel blijft natuurlijk geweldig! Het blijft een fantastische reis waar je ook prima vermaakt wordt. Ik word alleen vrij snel beroerd van simulatie en dat was nu niet anders.

Maar nogmaals, het was geweldig. Geen geklaag want met vijf minuten buiten is het misselijke gevoel al zo goed als verdwenen.

Daarna werd het wel een beetje tijd om de meiden weg te trekken uit Zwijnstein. Er was nog een heel park te zien. Op naar de volgende. Maar onderweg daar naar toe kwamen de druppels weer steeds sneller naar beneden en gelukkig waren we net bij het restaurant van Jurrassic Park om daar gelijk naar binnen te schieten. We hadden vrij snel een tafel met stoelen en hebben daar de bui maar even afgewacht. Dat duurde gelukkig maar 1 drankje lang.

Toen het weer enigszins was opgedroogd gingen we gauw door naar de King Kong attractie. Dat is ook heel mooi gedaan zeg, dat is meer een soort van Harry Potter - Bank attractie. Heel veel grote schermen waar die gorilla heel goed op uitkwam. Het wordt steeds gekker, dat beest komt steeds dichterbij. Het was wel jammer dat we voor deze attractie weer heel lang in de rij moest staan. Zeker wel 1 uur en 3 kwartier en we waren het er allemaal wel over eens dat we die wachttijd toch wel heel erg lang vonden voor deze attractie. Een beetje te lang en de wachtruimtes waren vreselijk saai.

Het lopen ging ondertussen echt heel slecht. Mijn been werd ook steeds dikker. Hij was zeker half keer zo groot als mijn rechter been. Ik wilde nu wel heel graag gaan zitten. Het allerliefst wilde ik mijn nagels er flink inzetten om er echt vel en vlees mee te verwijderen maar daar zaten de mede parkgebruikers natuurlijk niet op te wachten. Dat is voor niemand leuk. Gelukkig hadden de meiden er begrip voor en gingen we eerst maar eten in Toon Lagoon. 

Ik heb daar letterlijk mijn benen omhoog gedaan in de hoop dat dit toch wat zou helpen. Uiteindelijk ging de spanning er wel een beetje van af maar dat kwam daarna al gauw weer terug dus ik heb na het eten eigenlijk niet veel meer gedaan.

De meiden zijn nog in Spiderman geweest en als afsluiter en kers op de taart alle drie in The Hulk. Dat vond ik wel jammer hoor, daar had ik ook heel graag in willen zitten maar dit keer zou dit echt niet verstandig zijn geweest. Na the Hulk zijn we doorgelopen richting uitgang. Ondertussen liep het al richting 20:30uur dus het was ook wel mooi. Ik was echt wel trots op mezelf dat ik het vol heb gehouden met die zielige beentjes.

Onderweg reden we eerst lang een aantal zeer vertrouwd aanvoelende landmarcs waar je eigenlijk niet onderuit kan als je al meerdere keren op vakantie ben geweest in Florida.

We wilden naar de Wallgreens om daar toch het een en ander in te slaan voor verzorging van mijn benen. Kenneth vond het wel een beetje veel geld maar hield daar wijselijk  zijn mond over dicht. Mijn benen gun ik op dit moment echt aan niemand dus hij moet me maar daar mooi mee helpen.

Mijn benen heb ik nu ingesmeerd met pijn en jeuk verlichtende zalf (met Lidocaine) en daarom heen een klein verbandje omdat er overal nu blaasjes op zitten en als deze in de nacht gaan jeuken dan krap ik ze gelijk open. Het staat heel charmant en doet me ook helemaal niet denken aan vroeger wanneer ik banaan had gegeten. Leek toen ook een mummie bij tijd en wijlen.

Goedemorgen iedereen!!!