drie keer anderhalf uur

Het weer en temperatuur: 28 graden Celsius

Aantal kilometers: 315 miles (= 507 km)

Totaal aantal kilometers: 1314 miles (=2115 km)

Aantal stappen: 5858

Aantal foto’s: 263

Totaal aantal foto’s: 1275

@Claudia: die foto van de pins komt morgen als we de laatste ook hebben gescoord in Atlanta
@Mam: We zijn nu in Atlanta in een AirBnB en dat is vele male beter.
@Esther: we hebben van alles al geprobeerd maar het zijn pubers…………het is elke dag weer een nieuw strijd hahahahaha
@Marie Louise: hem de volgende keer geen kans meer geven. Ik denk dat je het geweldig zal vinden, zeker Broadway. En ze hebben genoeg bier voor Hans dat hij het ook naar zijn zin zal hebben.
@Marlies: We zijn nu in Atlanta en de prijzen van die laarzen!!!!! Ik zou op mijn handen gaan lopen.
@Renee: we doen zeker ons best 😉
@Cindy: mijn verslagen zijn nooit kort dus kan me voorstellen dat je daar ’s morgens geen tijd voor hebt.
@Pieter: als je wilt heb ik nog wel een overzicht waar alle murals te vinden zijn. Laat maar weten of je die wilt hebben.
@Christa: Het kan zeker flink oplopen als je met zijn 5-en bent. Ik weet niet of je aan één dag genoeg hebt. Moet zeggen dat wij Broadway wel het leukste vonden maar er zijn nog genoeg andere dingen te zien. Ook heb ik niet het gezin dat lang in een bar wilt zitten om naar de muziek te luisteren. (Vind ik zelf wel jammer). Daar zou anders ook wel tijd in gaan zitten. Ik zou zelf het zeker niet langer dan 2-3 dagen maken. Maar daar denkt iemand anders misschien anders over.
@Caroline: Solange ging alles even aan de binnenkant van haar ogen bekijken hahaha
@Ton: we hebben goed gevulde dagen 😉
@Hans: Tin Roof was nog heel vroeg. 11 uur ’s morgens. Ik heb begrepen dat ze ’s avonds er niet meer in komen. En de Old Spaghetti Factory was echt heel lekker en de prijs viel zeker mee.
@Gwen: Dat raften is heel erg gaaf, moet je zeker gaan doen. En die 1000 foto’s van die vleugels…….op een gegeven moment sta je er echt wel genoeg op hoor. 😉
@Nicole: echt een aanrader om te gaan eten.
@Birgit: Tanzania wat leuk!!! Dat zal ook wel weer een belevenis zijn geweest.

Vandaag gingen we weer er vroeg uit. We moesten zeker om 08:00 uur in de auto zitten wilden we de tijd van onze eerste afspraak gaan halen. Dat was toch wel weer een dingetje. Wat we de ene avond met elkaar afspreken is de volgende ochtend toch weer vergeten en dreigt alle plannen in de soep te lopen. Na wat stevige blikken en gloeiende, gloeiende liep ik naar de receptie om ons uit te checken. Dat verliep zonder problemen en in de ruimte ernaast probeerde ik nog gauw een yoghurt en een jus d’orange to go te regelen toen kind A binnen kwam stormen met een lijst van klachten over kind B. Wegen privacy laten we maar even in het midden wie dit precies waren maar de manier waarop die lijst werd opgenoemd was op zijn minst luid te noemen met ook hier en daar wat straattaal en gebaren. Ondertussen was kind B ook binnen gelopen en ging daar ook weer over in discussie waardoor de gemoederen nog meer opliepen. Ik stond ondertussen te gebaren en te vertellen dat het geluid zachter moest en dat er op het taalgebruik gelet moest worden. Dat ik me doodschaamde want er waren andere mensen die ons goed konden horen. Opeens hoor ik een allervriendelijkste stem achter me zeggen “May I ask where you are coming from?” Ik draaide me snel om en daar stond een vrouw met een hele vriendelijke glimlach. Ik keek haar aan en zei snel “The Netherlands”. “Oh I like your accent sooooo much but I could not place it. It sounds so nice!!” Ik keek haar echt aan alsof ik water zag branden want je kon me echt niet wijs maken dat dit NICE klonk dus ik bood mijn excuus aan met de reden dat kind A boos was op kind B. Waarop ze weer heel vriendelijk zei: “Oh thats alright love, I have a sister too”. En liep al lief lachend weg. Nou je kon me opvegen. Kind A en B bleven haar perplex na staren en klommen daarna stil de auto in. Het was echt hilarisch dat zelfs boze schreeuwende kinderen een “NICE” accent kunnen hebben. Moraal van dit verhaal:  Die Amerikanen zijn echt te vriendelijk hahahaha

Maar nu terug naar de auto. We waren iets later dan 08:00 uur op weg om de eerste van drie keer anderhalf uur autorijden te gaan rijden. We gingen naar Lynchburg om daar een bezoek te brengen aan de Jack Daniels Distillery voor onze Dry County Tour.

Precies op tijd konden we ons aanmelden en even later werden we meegenomen voor onze tour. Onze gids was Jacob die echt heel veel plezier in zijn vak had. Je kon merken dat hij echt trots is op het bedrijf waarvoor hij werkt.
Als eerste werden we met een bus naar het start punt gebracht waarna we voor de rest alles lopend afdeden. Het was echt interessant al sprak Jacob wel met een flink accent en ook snel waardoor het voor een paar mensen uit mijn gezin toch wel lastig werd om hem precies te volgen. Ook de termen die hij gebruikt die met het proces van whisky maken te maken heeft moet je maar weten. Maar de rondleiding sprak ook een beetje voor zichzelf en de geuren en kleuren waren soms zo duidelijk de zien of ruiken. Het lopende band werk van de flessen vullen, etiketten erop, label eraan, in een doos en uiteindelijk in een grote doos vonden Yentle en Solange het interessants. Ik weet niet wat het is met dat lopende band werk maar op de een of andere manier heeft dat grote aantrekkingskracht op hen. Twee jaar geleden vonden ze dit ook zo bijzonder bij de Jelly Belly Factory.

De rondleiding duurde een uur en die vloog voorbij. Het is echt een aanrader. Aan het eind kon je nog een flessen whisky kopen maar dat hebben we maar niet gedaan. We weten helemaal niet of we die wel goed door de douane kunnen krijgen.

Toen kwam de tweede rit van anderhalf uur. We reden binnendoor waardoor we door hele leuke dorpen reden met de leukste huizen en ook nog langs een air force basis en ook veel natuurschoon.

Onderweg hadden we nog een regenbui van heb ik jou daar. Grappig om te zien dat er daarna rook van de bergen af komt. Je ziet dat ook wel een op daken wanneer het een warme dag is en daar een regenbui op komt. Ook nu kwam er op verschillende plekken stoom omhoog.

 

Nu gingen we naar Ruby Falls in Chattanooga. Bovenop de berg Lookout Mountain gingen we daar een gebouw naar binnen waar een lift is die ons zeker 45-50 meter de grond in liet zakken. We werden in groepen verdeeld met een gids en die nam ons mee naar de waterval die te zien is na een kleine 600 meter lopen. 

Dat lopen op zich is al heel bijzonder want een groot deel van deze ruimtes bestonden al zelf in de berg een aan aantal paden zijn gecreëerd door de mens. Er zijn veel stalagmieten en stalactieten (druipstenen) en die worden natuurlijk mooi belicht. Het is wel zo dat je niet al te claustofobisch aangelegd moet zijn want sommige paadjes zijn wel heel smal en het plafond is ook niet heel hoog. Kenneth zijn kromme houding is weer met één procent vergroot hahahaha.

Wanneer je uiteindelijk bij de waterval bent aangekomen wordt die met veel sensatie gepresenteerd en het is zeker heel mooi. Die waterval komt vanuit één van de drie rivieren van boven op de berg naar beneden vallen maar volgens de gids zijn ze tot op de dag van vandaag er nog niet achter welke rivier dit nu is. Ze hebben al verschillende dingen geprobeerd maar alles wat ze in het water stoppen om de rivier te herkennen (bv kleurstof) wordt door de berg zelf gefilterd en vinden ze niet meer terug wanneer het naar beneden komt vallen.
De waterval is eerst in het donker en dan worden de lampen aangezet. Die geven de grot telkens een andere kleur en dat maakt het wel heel bijzonder. Echt heel mooi.

Nadat we daar 10 minuten naar hadden staan te kijken en ons helemaal maf hadden staan fotograferen gingen we weer terug naar de lift en werden we gedoopt tot “Survivers” en survivers hebben voorrang bij het ondergangs verkeer. Iets wat Solange zeker kon waarderen want bij de heenweg moesten wij een aantal keer stil staan om andere er langs te laten. Bij de lift gingen we weer naar boven waar we even nog langs de complemantary picture werden geloods. Die was aan het begin van de grotwandeling van ons gemaakt. Ik moet zeggen dat we er echt leuk op stonden met zijn vijven maar de prijs van die enkele foto was $ 40,00. Ja daar kregen we dan ook nog leuk de digitale versie bij. Ik hoeft toch nu niet meer te zeggen dat we die vriendelijk lachend weer terug hebben gegeven. Daar zijn we dus te Nederlands voor, Kenneth kreeg spontaan een hyperventilatie aanval.

Maar ik zou zeker langs Ruby Falls gaan wanneer je in de buurt bent. Het is wel een geweldig ervaring.

Toen was de derde rit van 1,5 aan de beurt.  En ook nu weer een pittige regenbui onderweg. Ik had een leuke diner gevonden op de route. Deze heet Marietta’s Diner en ziet er aan de buitenkant wel het toppunt van fout uit. Het chroomt en glimt alle kanten uit. 

Aan de binnenkant is het een beetje Art Deco ingericht. Bij binnenkomst loop je gelijk tegen vitrines vol met de heerlijkst uitziende taarten aan. 

De meiden hun ogen begonnen gelijk te glimmen.

Eenmaal aan tafel kwam de serveerster naar ons toe die onze drank bestelling opnam. Wij gingen ons ondertussen door de menu kaart heen worstelen. Wat een keus. Voor diegene die er bekend mee zijn, denkt aan the Cheesecake Factory. 

Omdat we honger hadden, we hadden namelijk niet geluchend werden onze ogen natuurlijk weer groter dan onze magen. Ze kwam de bestelling opnemen en vroeg of we ook een appetizer wilden. Kenneth en ik wilden wel de mozzarella sticks en de meisjes kippenkluifjes. Daarna wilden we wel ons hoofdgerecht. Maar bij de bestelling van Kenneth en Solange hoorde daar ook soep en salade bij en bij mijn bestelling alleen maar salade. Ach, dat was prima, dat lukte wel. 

Maar ik zal die Amerikaanse tafelgebruiken echt nooit begrijpen want voor we het wisten kregen we een groot bord met daarop spinazie met feta tussen bladerdeeg stukken en ook nog een groot stuk brood. Gelijk daarachter aan kwamen de appetizers, de soep maar ook de salade. De hele tafel stond in een keer vol en we wisten nu zo snel niet meer waar we aan moesten beginnen. Kenneth had die mozzarella sticks, zijn soep en salade nu voor zijn neus staan en begon al vol te raken bij het aanblik en dan praten we nog niet eens over Solange. Ondertussen kregen we ook nog eens een aanvulling op onze drank waarbij je kan zien hoe ver je glas leeg moet zijn om daarvoor in aanmerking te komen.

Mijn hoofdgerecht was ook een vergissing. Ik had varkensvlees in terriyaki saus met rijst. Kreeg ik gewoon twee reuze en dikke karbonades op een bed van rijst voorgeschoteld met daarover heen nog een hoop groente. Twee karbonades!!!! Waar ging ik dat laten?? Je ziet die Amerikanen ook echt met tassen vol met bakken weer naar buiten lopen. Met zo’n bord kan je drie dagen vooruit. Echt niet normaal meer. In Washington was het misschien niet veel maar dit was echt te overdadig.

Na het eten, en nee er ging geen taart er meer in en is ook niet meegenomen want morgen staat de Cheesecake Factory op het menu en ook daarvan willen ze graag taart, meenemen was nu geen optie,  ging ik voor de eerste keer achter het stuur. Kenneth was behoorlijk gaar van heel de dag autorijden en dus nam ik het van hem over. Dat ging prima al had ik precies wel een van de drukste plekken uitgezocht om me in het verkeer te mengen.

Ik mocht door het centrum van Atlanta naar onze volgende slaapplaats. De AirBnB van Joseph. Na de eerste AirBnB en de vieze hotelkamer waren we heel voorzichtig in onze enthousiasme. Maar wat is dit een leuk huis. We hebben een heel huis voor onszelf alleen. De aankleding is verzorgd, de slaapkamers zijn er netjes en gezellig uit en op elke televisie is Netflix te ontvangen. De meiden willen hier niet meer weg!!

Nu nog een filmpje van Solange

Goedemorgen iedereen!