Als ik later groot ben

Het weer en temperatuur: 33 graden Celsius

Aantal kilometers: 86 miles (= 138 km)
Totaal aantal kilometers: 2442 miles (=3930 km)
Aantal stappen: 2598
Aantal foto’s: 242
Totaal aantal foto’s: 3069

@Marlies: wil graag mijn lezers tevreden houden. Betrouwbaar, net als de krant 😉
@Renee: waren zeker weer een hoop stappen op de stappenteller
@Hans: ik had ze ook gelezen en was al voorbereid op het ergste. Je kan je voorstellen dat we in de lag schoten en dat mijn kinderen me eerst niet wilden geloven toen ik zei dat er echt altijd lange wachttijden zijn. Gelukkig hebben ze dit de rest van de dag ook op de app kunnen zien (ze wilden graag nog een keer)
En wat betreft de muziek van Solange, die kiest ze uit de lijst van tiktok. Je kan zelf geen muziek gebruiken, je moet er een kiezen uit hun lijst (voor zover ik het begrijp)
@Dorien: strak niet maar wel pijnloos en daar doe ik het al voor. 😉

@Robert-Jan: geen vuurwerk is inderdaad verstandig met de dieren maar het geluid van de show staat ook echt niet op fluisterstand. Zeker niet als het opgebouwd wordt naar de finale. Dat zullen die dieren (die toch al 10x beter horen dan wij) vast ook niet kunnen missen.

Vanmorgen ging het eindelijk gebeuren. In de 10 jaar dat we nu naar Amerika gaan met daarvan 5 keer in Orlando hebben we er nog geen stap gezet. Celebration. En eerlijk gezegd had dit beter zo kunnen blijven. Wat je daar ziet kan je jaloers maken joh!!!! Neemt echt ongekende vormen aan. Als je die huizen ziet…….. hoe kan je dan naar je eigen huis kijken en nog lachen. Gisteravond trokken we nog de vergelijking met Disney en Drievliet. Het feit dat ze allebei met een D beginnen is wel het enige wat ze gemeen hebben want voor de rest…….. Ik weet nog dat ik in 2009 gelijk de maandag na de meivakantie met Yentle mee mocht op schoolreisje naar Drievliet. Wat voelde ik me daar ongelukkig. Bij alles dacht ik: “Leuk, maar geen Disney”. Ben bang dat Celebration hetzelfde effect heeft op mijn straat en huis….”Leuk, maar geen Celebration. Zucht!!”

 Hahahahahaha, nee hoor, blij zat met mijn huis maar zal wel eerlijk bekennen dat de stijl van de huizen in Celebration wel helemaal mijn smaak is en zo ziet mijn huis er niet uit. Je mond valt open bij iedere straat die in reed. Ik heb nu zoveel foto’s gemaakt van huizen waar ik nooit in zal gaan wonen. Geen idee waarom maar kon er ook niet mee stoppen. Ik bleef foto’s schieten.

We hebben gegeten bij Market Street. Die heb ik al in zoveel blogs voorbij zien komen dus daar wilden we ook wel eens kijken hoe het ontbijt smaakte. Hierdoor konden we thuis lekker rustig aan doen (lees: uitslapen) want dit zal waarschijnlijk de laatste keer van deze vakantie zijn. Morgen en overmorgen is het weer vroeg op pad. Je merkt wel dat we aan het eind van ons latijn zijn. Drie weken lang vol gas is toch wel slopend. Zeker als het zo warm is. De korte lontjes worden nog korter, zin nog minder en eigenlijk willen we niet veel meer. Maar er staan nog 2 leuke zaken op de planning en de derde is min of meer noodzakelijk.

Terug naar het ontbijt. We hebben er heerlijk gegeten. Mea en ik hadden het B.E.L.T-ontbijt.

Solange en Yentle hadden American Breakfast en Kenneth had the Kitchen Sink

Dat ging er goed in.

Na het eten nog even naar de restrooms om al die refils weer kwijt te raken en ook nu ben je weer verbijsterd over het gebrek aan privacy je op een Amerikaanse toilet kan hebben. Dit keer waren er geen brede kieren aan de zijkanten of grote ruimtes tussen de onder en bovenkant. Nee, hier was er een volledige deur. Maar het was geen gewone deur, deze deur bestond uit lamellen waardoor je eigenlijk nog doorheen kon kijken. Nou zal er niemand op de grond gaan liggen om er door heen omhoog te kijken dus ik voelde op dat vlak nog wel “wat” privacy, hield ook de grond goed in de gaten zodat er ook niemand “per ongeluk” kon struikelen, maar echt op mijn gemak voelde ik me echt niet.
Het is echt fijn dat er zoveel restrooms zijn en dat je niet zoals in Nederland met gekruiste knieën van zaak naar zaak huppelt omdat je nergens mag plassen. Alleen, er is echt geen privacy wanneer je gaat Iedere wind (die af en toe tijdens het plassen loskomt) hoort men, iedere geur (denk aan ochtendurine want het is tenslotte ook een ontbijtrestaurant) ruikt men en dan moet je al helemaal niet denken aan “een nummer twee”. Daar kan je toch nooit zonder het schaamrood tot ver achter je oren mee van het toilet af komen? Wat is dat toch? Die Amerikanen wijzen altijd naar Europeanen en met name Nederlanders dat wij zo vrij zijn met een hoop zaken maar ik kan je vertellen, zo vrij als zij zijn op het toilet………….dat vind je echt niet in Nederland.

Nadat de sanitaire stop, staken wij de straat over om naar the Lake te kijken en ook even in de o zo beroemde stoelen gaan zitten waar vele Nederlanders ons voor zijn gegaan. 

De vraag of iemand nog zin had om rond het meer te lopen werd duidelijk genegeerd waaruit ik mijn conclusies kon trekken. Het was daar toch veel te warm voor, gisteren hadden ze al meer dan genoeg gelopen. En ook al is de pijn in mijn benen totaal verdwenen voelde ik mijn voetzolen van al dat wandelen en staan van gisteren ook wel. Dus gauw in de auto en ons nog even vergapen aan al die prachtige huizen. Shoppen was ook “out of the question” want het geld is nog steeds op en dan is shoppen nog steeds niet leuk.  Ik weet dat Celebration hoge eisen stelt aan hun bewoners en dat de buitenkant van hun huizen en de staat van hun voortuin goed in de gaten wordt gehouden maar het resultaat mag er dan ook wel zijn hoor. Wat ziet dat er allemaal goed uit. Als ik later groot ben wil ik daar gaan wonen.

Dit is mijn later als ik groot ben huis

en deze staat op de reserve lijst

We deden op de terugweg naar ons huis nog wel even een pitstop bij de Dunkin Donuts voor wanneer er ‘s middags een gaatje vrij kwam na dit grote ontbijt. We hebben deze vakantie nog geen donuts gegeten en het kan natuurlijk niet zo zijn dat we geen donut eten in het land waar de donut zijn oorsprong heeft gevonden. (Al zijn ze wel door Nederlandse Amerikanen uitgevonden bron: Wikipedia).

Kenneth en Mea zetten ons drie dames snel af om door te gaan naar ESPN voor hun tweede poging voor het NBA jr World Championship en dit keer hadden ze wel geluk. Ze konden een dames en heren wedstrijd meemaken. Het grote geluk was nog wel dat Kenneth een t-shirt wist te vangen voor haar. Tijdens een break werden met die speciale “schieters/geweren/kanonnen(???)” t-shirts het publiek in geschoten en daarvan is Mea nu van één de trotse eigenaresse. Een heel blij meisjes kwam hiermee thuis.Mea haar basketbalverslaving kon hierop wel weer even vooruit. Als ze later groot is weet ze wel wat ze wilt worden.

Gelijk gingen we daarna weer op pad want de drie dames hadden echt op hun zitten wachten. We hadden namelijk nog een heel avond programma. We gingen eerst eten bij KOBE. 

Daar wordt het eten voor je neus klaargemaakt door een Japanse jongleur die kan toveren met een eitje. Het is eigenlijk iedere keer dezelfde show die je krijgt te zien en de één presenteert het wat leuker dan de ander maar het resultaat is hetzelfde. Het kloppen van een rijst hart, een uien vulkaan die als het goed is gaat vuurspugen en het laten verdwijnen van zelfs een schaaltje in zijn hoed. 

Deze was echter maar een hobby kok en als beroep had hij naar alle waarschijnlijkheid PYROMAAN. Meerdere keren heeft hij die bakplaat in de hens gestoken en daar komt me toch dan toch een hitte af. Je voelt echt je winpers en wenkbrauwen krullen. Hij heeft het in totaal wel drie keer gedaan. Om dan wel zijn vuurspuwende vulkaan de mist in te laten gaan want daarbij vloog ook de hele bakplaat bij in de fik. 

Maar hoe je het ook went of keert, het eten is heel lekker en dat is wel het belangrijkste.
Al is er wel een ander probleem (tenminste dat vind ik), je krijgt eerst soep, dan salade, dan rijst, dan groente, dan noodles en dan pas je vlees of vis die je besteld had. En je valt op elk ding dat je krijgt best wel aan. Dat is met drie redenen. Eén:  omdat je best wel honger krijgt van al dat lekkers wat voor je neus wordt klaargemaakt. Twee: als je het te lang laat liggen wordt het koud. Drie: wanneer hij het vlees/vis op je bord heeft gelegd gaat hij gelijk de bakplaat schoonmaken, worden alle spullen opgeruimd, komen de bakjes tevoorschijn waar je het eten wat je niet meer wilt eten in kan doen om het mee naar huis te nemen en voor je het weet heb je de rekening onder je neus geduwd. Ze zeggen wel dat je je tijd kan nemen maar toch voel je een vriendelijk doch dringend verzoek om snel te zijn want het is er ontzettend druk en ze willen graag verder. Kortom, dat is wel een héél klein beetje minder van KOBE. Maar we komen er graag en elke keer proberen we er toch wel te eten. 

Maar nu hadden wij vanavond toch ook niet zo heel veel tijd om te eten want we hadden nog een keer met Ron, Monique en de kinderen afgesproken. Dit keer in Old Town.

Het is zaterdagavond en dan weet je het wel. De old cars parade. Kenneth heeft het nog niet een keer overgeslagen wanneer hij in Orlando was en meestal gaat hij met de “oude man”. Helaas zijn de oudelui er dit jaar niet bij dus waren wij de Sjaak om met hem mee te gaan. Maar gelukkig had hij van de week Ron gesproken en hadden ze het erover gehad. Plannen werden toen gesmeed en toen werd het voor ons dames ook nog leuk en gezellig. De kinderen hadden elkaar al snel gevonden en ook de mannen en vrouwen hadden het heel gezellig. Het is daar altijd druk in het weekend en ook vanavond was het niet anders. De alom bekende oude auto parade is heel bekend en Old Town stroomt dan vol met autoliefhebbers. Die auto's worden ook echt in de watten gelegd en glimmen/glanzen/shinen alsof het een lieve lust is. Durf er geen één aan te raken want dan heb je echt een groot probleem met de eigenaar. Er zijn dieren die hun jong minder verdedigen.

We hadden afgesproken op het plein voor het podium waar live muziek werd gespeeld. Voor het podium waren mensen aan het line dansen en er omheen zaten allerlei mensen te wachten op de auto’s of gewoon voor de gezelligheid. Die hadden hun eigen klapstoel bij zich en er zaten zelfs mensen een kleedje te haken onder heel gezellige muziek. Heel grappig om te zien is dan dat Yentle echt niet kan stil staan. Binnen 3 minuten stond ze bij de linedancers en probeerde zo snel als dat ze kon die dans onder de knie te krijgen. Dat ging echt al heel snel al stapte ze heel af en toe nog een klein beetje verkeerd. Dat vond zij veel erger dan dat het was want ik had allang bewondering voor het feit dat ze het überhaupt deed en dat ze het al zo snel weer onder de knie had. 

Wij, toeschouwers werden ook nog een keer te dansen gevraagd door een oude man maar daar waar mijn oudste dochter het heel normaal vindt om in het openbaar te dansen voel ik me zelfs onder vrienden nooit echt op mijn gemak. Ik heb vriendelijk bedankt voor de eer en heb me maar omgedraaid. Sorry meneer, “ma da doe ik nie”. 

De avond vloog verder voorbij want nadat we naar al die oude auto's hadden gekeken gingen we gezellig nog wat met elkaar drinken. De mannen wisten elkaar veel te vertellen en ook de kinderen hadden het heel gezellig. Nadat ze eerst de grootste lol hadden met een spelletje gingen ze daarna nog even alle social media met elkaar delen. Dat hoort er natuurlijk ook bij. Monique en ik konden het ook heel goed vinden en namen er voor de gezelligheid ook een cocktail bij. Dat deze in een vaas kwam had ik van te voren niet bedacht. Monique had een strawberry daiquiri en ik een Ugly Duck. Wat niets meer was dan vodka, jus d’orange met cranberry siroop. Mijn kind off drink anyway.

Even voor elven hebben we afscheid van elkaar genomen. Het is jammer dat we elkaar niet vaker kunnen zien want we kunnen het goed vinden maar soms is een verre vriend ook heel leuk. Het hoeft niet altijd een goede buur te zijn 😉 Morgen wacht ons weer een vol dagje waar hopelijk het weer mee werkt want we gaan heel de dag naar een waterpark.

Solange heeft weer een super leuk filmpje van deze vakantiedag gemaakt.

Goedemorgen iedereen!!!