country roads, take me home

Het weer en temperatuur: 30 graden Celsius

Aantal kilometers: 31 miles (=50 km)
Totaal aantal kilometers: 999 miles (= 1607km)

Aantal stappen: 10176

Aantal foto’s: 199

Totaal aantal foto’s: 1012

@iedereen die denkt dat ze raften niet durven. Toch doen!!!! Het is echt een geweldige ervaring en het valt reuze mee.
@Claudia: Je kan zeker Yentle gehoord hebben. Krijsen als een mager speenvarken. Mea lag vaak te slapen en die zit op de achterste stoel naast de koffers. En na het kersthotel is alles wel een teleurstelling maar deze is wel heel erg groot.
@Alberdina: het hakte er toch in.
@Anita: deze hotelkamer viel wel heel erg tegen.
@mam: Het was een ander die haar hard liet gillen, niet Eliot. Al kon hij er wel heel hard om lachen.
@Marleen: Ik moest ook gelijk aan ET denken en precies wat je ook zegt, verstand op nul wat betreft de geuren
@Marlies: helemaal gelijk, pijn is tijdelijk maar dit was om nooit te vergeten.
@Marja: ik moet inderdaad oppassen, straks is heel mijn reputatie naar de maan.
@Heleen: Ik had die visioenen ook hoor. Maar je kan/moet je benen/voeten heel goed vast zetten in de boot en dat geeft wel een veilig gevoel.
@Patricia: Je hebt een paar maanden wachten tussen de aankoop van tickets en vertrekdatum hahahahaha

Vandaag was het wat later wakker worden. Met de avondmeeting hadden we hiertoe besloten want iedereen voelde zich echt brak van vermoeidheid. Ik moet zeggen dat we beter hebben geslapen dan dat we dachten dat we zouden doen. Na het controleren van social media en aankleden gingen we rond 09:00uur richting de ruimte waar het “gratis” ontbijt de nuttigen was. Het ontbijt was als te verwachten. Niet veel bijzonders. Ieder probeerde wat lekkers voor zichzelf te vinden en dat hebben we dan maar opgegeten. Het is best te doen op een klein bakje(Danoontje size) yoghurt.

Toen stapte we maar gauw in de auto om naar Broadway te rijden. Dat is met name de straat in Nashville waar alle toeristen heen willen. 

Daar gebeurt het. Het was 20 minuten rijden en toen reden we de parkeergarage in. We hadden al een paar parkeerplaatsen langsgereden maar daar werd het al gauw overduidelijk waarom er nog zoveel plek over  was. Die waren toch prijzig!! Tien dollar per uur Toen gingen we maar voor een overdekte parkeergarage waar we voor heel de dag konden staan. Laat dat nu net de parkeergarage van het Hilton zijn. Lekker sjiek!!!

Nu gauw op pad, de straat was net op gang aan het komen. We liepen eerst rechts richting het Hard Rock cafe maar ik zag het niet zitten om heel de dag met een glas te lopen slepen dus die hebben we nog even gelaten voor wat het was. 

Daarna zagen we een tent waar één man al was begonnen met een live optreden. De zaak was voor de rest leeg dus we hadden een prive optreden. Omdat het ontbijt zo karig was deden we er gelijk maar een nacho’s schaal bij waar we met zijn vijven de lekkere trek mee stilden.

Winkeltje in en winkeltje uit daarna. De cowboylaarzen werden door de meiden met de nek aangekeken want die wilden er nog niet dood in aangetroffen worden. Ik zag er wel een paar die ik mooi vond maar zeker niet voor de prijzen zie erbij stonden. Ik heb ook een paar foto’s gemaakt van de lelijkste laarzen die er in de winkel stonden. Te grappig als je daar iemand mee zou zien lopen.

Nadat we het allemaal op Broadway een beetje bekeken hadden gingen we naar de halte van de Hop on – Hop off trolley. Daar had ik in Nederland al de kaartjes voor geregeld. Lekker makkelijk. We hebben in een keer het rondje gereden zodat we eerst op deze manier alle bezienswaardigheden hadden gezien. Zo bijzonder om al die hele leuke lieve huisjes te zien waar vervolgens alleen maar bedrijfjes of geluidsstudio’s in zitten. Zoveel geluidsstudio’s naast elkaar op een rijtje. De chauffeur die we hadden wist over elke studio wel te vertellen wie daar waren geweest. Van Elvis Prestley tot aan Beyonce en iedereen daartussen. Puntje was wel dat onze chauffeur een HEEL vervelende manier van praten had. Alsof we allemaal een IQ hadden dat rond het vriespunt schommelde. Zelfs Kenneth viel het op en ik zeg zelfs want die heeft nooit zo gauw een irritatie puntje naar iemand toe. Ik daarentegen was die vervelende toon van die man al bij het derde stoplicht meer dan zat. Weer iemand anders had een andere manier gevonden om die stem van die vervelende chauffeur buiten te sluiten. Wat wel inhield dat ze ook een stukje van de route heeft gemist. Maar die boeide haar geloof ik sowieso niet. Al zagen we ook wel hele bijzondere mensen. Iemand in een rolstoel die midden in een berm een contactdoos heeft gevonden om daar zijn oplader van zijn telefoon in te doen bijvoorbeeld

Maar we bleven zitten en hebben de rit helemaal uitgezeten zodat we een goed idee hadden waar we een beetje moesten zijn voor bepaalde murals. Een mural hadden we al tijdens de rondrit zelf gezien dus die konden we overslaan. Maar eerst moest er even aan de inwendige mens gedacht worden. Hard Rock was the place to be.

Na dit keer een Bahama Mama achterover geslagen te hebben (everything for my sis) konden we in het winkeltje weer een glas en een pin ophalen/uitkiezen. Het kiezen van de pin is dit keer weer Yentle haar verantwoordelijkheid geweest dus ik hoop dat Twan hem leuk vindt.

Nu waren we weer vol met energie, gek dat je dat toch denkt als je lekker binnen zit in een ruimte met een airco (die voor een keer niet op standje Siberie stond). Want drie minuten nadat we weer naar buiten waren gegaan voelde we de energie uit ons wegsijpelen. Die warmte is best wel pittig hoor om alles te willen zien en aan te lopen. We hadden bedacht dat we onze volgende plan wel lopend uit konden voeren. Lopend op zoek naar een mural waar de meiden heel graag een foto voor wilden maken. Je weet wel, die met die vleugels. Iedereen die naar Nashville is geweest wilt daar graag mee op de foto want je moet er letterlijk voor in de rij gaan staan om er voor aan de beurt te zijn. Met een trolley er naar toe gaan zou inhouden dat we nog een keer een uur in die bus moesten doorbrengen want het was halte 14 en bij Hard Rock is halte 1.
Dus de stappenteller maakte weer een mooie dag mee en die 10.000 werd gehaald.

Nadat er van Yentle 364 foto’s zijn gemaakt door haar zus, van Solange 198 foto’s door Yentle want die had er toch sneller genoeg van als fotograaf dan als model en van Mea 4 door haar moeder die dit meer dan genoeg vond. Die heeft toch geen social media waar die ene perfecte foto op moest komen.

Toen nog even rondkijken in een paar winkeltje totdat er een trolley aan kwam rijden bij opstapplaats 14. Dat stuk teruglopen zou even iets te veel van het goede zijn. 

Kenneth en ik hadden het plan om daarna bij het Johnny Cash museum naar binnen te gaan. Leuk idee toch maar daar dachten de meiden toch anders over. Wie was in hemelsnaam nou weer Johnny Cash. Nadat ik had uitgelegd dat deze man toch wel behoorlijk beroemd was, het kerstnummer van Little Drummer Boy nog had gezongen ging er wel een klein lampje aan. Maar daarmee verstomde het enthousiasme ook gelijk. Nou wat is daar nu aan??? Luister, wij hebben net dat takke eind gelopen voor twee getekende vleugels op de muur, jullie gaan mee naar dat museum. Geen protesten meer. Dus Kenneth en ik voorop naar binnen op zoek naar de plek waar de kaartjes gekocht moesten worden. Nou is dat museum echt niet groot, laat ik dat even als info vooraf vertellen zodat het duidelijk is waarom wij onverrichte zaken weer naar buiten gingen. Een ticket kostte 21 dollar per stuk. Kijk dat is dan toch keer vijf waarvan drie mensen totaal niet enthousiast waren. Ja dan wordt het toch een beetje zonde geld. Dat kunnen we dan wel beter gebruiken.

Na een spoedberaad gingen we voor een koud drankje in een zaak waar live muziek werd gespeeld. Dat is op dat tijdstip dus echt niet moeilijk meer. Elke zaak heeft wel een groep van 3,4 of 5 mensen staan of een zanger alleen. En die zaken zijn allemaal naast elkaar. Uit elke opening, raam of deur of wat dan ook komt er muziek. Uiteindelijk koos Yentle voor de grootste zaak waar alle ramen openstonden want dan zou het daar nog het meest koel zijn. Dat klopte ook wel, het was er lekker binnen maar de muziek was wel heel erg ruig. De band had alle nummers van Hard Rock, very Hard Rock en ontzettende Hard Rock en gigantische Hard Rock op hun repertoire. Echt country muziek helaas niet. Na een half uurtje daar gezeten te hebben waarbij praten in totaal niet ging en we allemaal een beetje sneu voor ons uit aan het staren waren (we hadden bij het spoedberaad afgesproken dat we van onze telefoons af zouden blijven) gingen maar weer weg. Nog maar even verder kijken wat we konden doen.

Nou is het avondeten ook altijd een dingetje in ons gezin. Vijf mensen op hetzelfde idee krijgen is echt bijna niet te doen omdat ze ook nog eens alle vijf een andere smaak hebben. Mea en Kenneth zijn van de prakkies, lekker gepureerde aardappelen enzo, Yentle is van de pasta, Solange meer van de patat en ik ben van het rijst. Zie daar dan maar eens een leuk restaurant voor te vinden. Het is altijd toch iets van veren glad strijken, tot 100 tellen, dringend doch vriendelijk verzoeken om ook eens aan een ander te denken, chanteren, omkopen en bedreigen hahahahahaha

We zouden naar de rooftop van het Hard Rock gaan want Solange wilde dit graag. Maar eerst nog even deze straat op en neer lopen. Het was tenslotte nog niet zo laat. Komen we op een gegeven moment een restaurant tegen waar het water bij Yentle en mij al “in de bek deed lopen”. The old spagetti factory. 

Daar hadden we veel meer trek in. Gelukkig was Solange heel soepel en liepen we al gauw daar naar binnen. Wat een leuke plek!!! Zag er weer eens heel anders uit en het eten was ook geweldig lekker. Ze hadden ook de gekste drankjes waar hele suikerspinnen om geweldig leuke verkleurende rietjes bij kwamen. 

Je kon daar voor een 3 gangen menu gaan die je zelf kon samenstellen van de kaart. Het was echt lekker en we werden heel goed verzorgd door onze serveerster. Helaas werd Yentle wel vlak daarna beroerd (enorme buikpijn) en zijn we na het eten maar richting onze auto gegaan. Ze voelde zich echt niet lekker en wilde graag gaan liggen. Nu 2 paracetemols en even wat chillen verder is de buikpijn wel gezakt en voelt ze zich wel weer okee. Waarschijnlijk de warmte of iets dergelijk naar gelukkig niets hardnekkigs.

Morgen gaan we weer vroeg op pad en hebben we weer een hoop op de planning staan. Ik hoop dat het allemaal gaat lukken want toen ik het regelde had ik geen erg in het uur tijdsverschil. Wat we gisteren erbij kregen gaat er morgen weer vanaf. We zullen het gaan zien. En voor wie er met smart op heb zitten wachten…………..
Een nieuwe video van Solange!!!!!!

Goedemorgen iedereen!