Een teleurstellend dagje met een heerlijk einde

Het weer en temperatuur: 32 graden Celsius
Aantal kilometers: 18 miles (=29 km)
Totaal aantal kilometers: 99 miles (=159 km)
Aantal stappen: 9147 (= 6,46 km)
Aantal foto’s: 84
Totaal aantal foto’s: 457

@Marja: ik snap niet waarom maar helaas lukte het niet met geluid. Geloof me “leef” zal nooit meer hetzelfde zijn.
@Claudia: Ik was heel gezellig na mijn cocktail en ik voel helemaal niet mijn leeftijd. 36 jaar in nog helemaal niet oud.

@Marlies: het concert was geweldig! Leef alsof het je laatste dag is!

@Marleen: Ik zou zeker het Holocaust museum doen.
@Patricia: maak niet uit waar je reageert, fijn dat je het doet
@Marie-Louise: dank je wel. Gezellig dat je mee reist.
@ Caroline, @Gwen, @Nicole, @Mandy: blij met mijn cadeaus hoor
@Maurice: onze do’s and don’ts 😊
@Ton: Ik vind dat je erop moet proosten hahahaha
@Hans: het lukt prima met de kaart die we hebben gekregen. Heel overzichtelijk en zien we ook gelijk hoe de omgeving is. Maar bedankt voor de tip. En na die cocktail……tuurlijk heb ik me gedragen hahahahahaha Als een vrouw naar mijn leeftijd ;)
@Marga: gaat goed komen 😊

Vandaag hadden we een zeer trage start. Het wakker worden was al wat later dan de afgelopen 2 dagen. De vermoeidheid samen met de hitte en de jetlag is zeer goed voelbaar. Ook het feit dat 3 meisjes heel moeilijk op te jagen zijn help niet. Bij alles wat je vraagt wordt er geantwoord “ja, wacht even”. Ze worden ook helemaal niet nerveus als er 3 tot 4 mensen letterlijk met hun schoenen aan staan te wachten. Nee hoor, dat is zelfs het moment om je haren los te maken en weer overnieuw te beginnen. Helemaal niet frustrerend en tenenkrommend.

Dus we gingen pas om 10:00 uur weg. Nou liet de planning van vandaag dit wel toe anders hadden ze toch een andere moeder tegenover zich gehad maar helemaal gezellig werd het er niet door.

Als eerste reden we nu naar de Dollar Tree. Daar hadden we namelijk al 2 avonden eerder gestaan om dan 5 over acht en slag voor 8 uur. En beide keren werden we vriendelijk verteld door andere personen dat hij net dicht was gegaan en dat zij ook niet meer naar binnen konden. We hadden gisteravond nog goede hoop dat we nog even naar binnen konden rennen maar weer hadden we pech. We waren op zoek naar naald en draad want Solange haar rugzak is stuk gegaan en willen proberen hem te maken. Ook de Walmart had het niet.

Dus nu maar gelijk erheen dan hadden we vanavond ook geen problemen. Dus we kwamen daar aan en gingen naar binnen. Wat een bende!!! Heel veel vakken leeg en heel veel karren met dozen opgestapeld. Duidelijk moesten ze vakken gaan vullen. We hebben gezocht en 2 keer gevraagd maar geen naald en draad te bekennen. Kak, teleurstelling nummer één.

Nu maar door naar het metro station. Dat hebben we nu goed onder de knie. We weten hoe het werkt met geld zetten op onze pas en ook het hele traject heeft voor ons geen geheimen meer. De eerste dag hadden we ook een kaart gekregen van iemand bij het Jefferson Memorial en daar staan ook alle metro stations heel duidelijk op vermeld. Deze kaart werkt zo soepel.

 Op de planning voor vandaag stond China town en ook een wijk waar veel murals (muurschilderingen) zijn. Dus in de metro op naar China town. Nou is China town in New York klein maar heel erg chinees en dus wel heel erg leuk. China town in San Fransisco is daarbij groter en echt geweldig. Dus we waren flink teleurgesteld dat China town in Washington precies uit EEN straat bestaat waar alleen een paar restaurantjes zitten. Het enige wat echt nog een China town gevoel geef is een mega grote arch maar ook die was zeker voor een opknapbeurtje aan de beurt! Heel bijzonder dat op de kaart China town heel groot wordt aangegeven maar in feite nog net uit één straat bestaat. Toen ik het navroeg bij iemand die werkt bij Urban Oudfitters zei ze dat in de loop der jaren het heel erg minder is geworden. Dus teleurstelling nummer 2.

Dat moest maar even weggespoeld worden bij de Starbucks want behalve het feit dat de andere 4 leden van het gezin weer een dringende behoefte hadden naar een of andere frappuccino moest deze vrouw nodig naar het toilet. Als wilde er geen druppel vocht meer naar buiten komen na het zien van de toestand van deze toilet. Verschrikkelijk! Lachwekkend werd het echt dat er bij de enorm vieze wastafel een grote sticker hing dat personeel verplicht waren om hun handen te wassen na het toilet gebruik. Ik moet je zeggen dat het goed was dat ik dit pas zag nadat mijn gezin hun bestelling al hadden gehad anders had ik acuut naar buitengelopen en hadden ze vette pech. Gelukkig heb ik altijd die flesjes wassen zonder water in mijn tas want ik wilde nog niet met vijf lagen handschoenen die wasbak of kraan aanraken. Brrrrrrrrr. Mag hopen dat alle inentingen die ze gehad hebben nog voldoende werken al heb ik mijn twijfels bij Kenneth want daar zijn ze te lang geleden voor. Ik hou hem goed in de gaten maar heb nog geen verschijnselen van enge ziektes gezien. Het is dat ik mijn tas en daardoor ook mijn telefoon bij de tafel had achtergelaten want anders had ik er flink veel foto's van gemaakt. Hier zou Rob Geus nachtmerries van krijgen.

Maar wat gaan vrouwen doen als ze teleurgesteld zijn………precies SHOPPEN!! En laten we nu bij een leuke winkelstraat zijn. En ook al zijn het tienermeisjes……..ze zijn aan het oefenen voor vrouwzijn. Dus er werden verschillende winkels met ons bezoek vereert en de creditcard werd flink getrokken. Voor dat we op vakantie gingen hebben ze ieder aangegeven hoeveel geld ze hebben gespaard en uit willen geven. Daar maken we lijstje van en trekken we elke keer bij een aankoop een bedrag van af. Het werkt prima zo. Ze zijn alle drie heel goed geslaagd en hebben hele leuke dingen kunnen kopen.

Kenneth had ook de tijd van zijn leven. Die heeft heel veel voor zijn werk kunnen doen tijdens het wachten. Die maillijst werd lekker opgeschoond zo.

Wat heel bijzonder was, was dat er een grote Animé confentie was (ik geloof niet dat het ComicCon was) en door de hele wijk zagen we elke keer hele bijzondere mensen voorbij komen. Mensen die het helemaal niet raar vinden om totaal verkleed een etenszaak binnen te komen of in de metro te zitten. Je mooiste, raarste, bijzonderste en jammerste outfits hebben we voorbij zien komen. Er waren er echt hele mooie bij waar je toch vol bewondering naar bleef staren maar er waren ook mensen bij die niet helemaal bedacht hadden dat ze toch niet het lichaam hadden voor het idee dat ze hadden voor hun verkleedpartij. Ook daar bleven we vol verwondering naar staren. Het vergt in ieder geval een hoop lef en zelfvertrouwen om er zo bij te lopen. Ik voel me al lopen als ik een oranje shirt aan heb op koningsdag, laat staan met zulke outfits.

Toen de meiden wel klaar waren met shoppen (lees: ze willen toch nog wel geld overhouden om elders deze vakantie ook nog wat te kunnen shoppen) liepen we door naar Blagden Alley. 

Niet te verwarren met Diagon Alley maar zeker ook heel erg leuk. Het ligt in een zeer leuke wijk waar we hele leuke straten zagen met ook leuke aparte winkeltjes. We zagen o.a. een honden dagverblijf waar we even naar binnen gingen om iets te vinden voor Little miss Pip. Wat een leuke ervaring was dat. De eigenaar was een Amerikaan met Duitse ouders die ons taal hoorde. Hij vond het zo leuk. Hij scheen ook een Belgisch/Vlaams vriendje te hebben gehad waardoor hij veel Nederlands verstond en kon praten. Hij werd helemaal blij en zette ook nog Guus Meeuwis op met “Het is een nacht” die hij helemaal kon meezingen. Natuurlijk haakte Yentle gelijk aan en hij vond het helemaal geweldig. Wat een leuke ervaring. Nou had ik toch nog iets leuks voor Pip gevonden maar toen ik wilde afrekenen gaf hij zoveel korting dat ik het bijna voor niets kreeg. Mea had gelijk haar nieuwe beroep gevonden want toen we daar waren kwamen er verschillende bazen hun hondjes halen en brengen en die kregen natuurlijk alle aandacht van haar. Hondendagverblijf-eigenaar is nu haar nieuwe toekomst. Wel het liefst in Amerika want dan kan ze wel Engels blijven praten.

 Maar wat ons naar Blagden Alley bracht waren de muurschildering. Tenminste, we dachten in meervoud maar toen we daar rondliepen viel dat toch echt wel mee. Zoveel waren het er niet. Eigenlijk de moeite van het lopen er naar toe niet waard. Teleurstelling nummer 3.

Begrijp me niet verkeerd. Die muurschilderingen waren dat niet want de wijk zelf is echt geweldig. Doet ook een beetje New Yorks aan. 

Toen we klaar waren met zoeken naar eventueel meer muurschilderingen liepen we door een steegje waar nou niet echt heel veel te zien was behalve dat er een rij mensen voor een deur stond en een vrouw deze net open deed. Het deed echt een beetje clandestien achtig aan, misschien toch wel iets Harry Potters achtig waar met de Kopere Ketel in wilde komen. Waarom weet ik nu nog niet maar ik vroeg aan die vrouw of dit voor iedereen was of alleen voor een speciale groep. Nee hoor, het was voor iedereen, het is een restaurant. 

Even overleg met de andere bleek dus dat de stand 3 voor en 2 tegen waren dus gingen we er ook naar binnen. De 2 tegen hadden nog niet zo honger maar dat was uiteindelijk maar beter ook. Want ook al was het een verborgen juweel, goedkoop was het niet. Het principe was ook om de gerechten te delen maar dat was toch een beetje te veel gevraagd. Het was echt een duur restaurant waar de prijzen niet echt de hoeveelheid voedsel dekte. Maar het was wel ontzettend lekker en ik ben bijzonder trots op de meiden die ook alles hebben geprobeerd en bijna alles lekker vonden. Maar met volle buiken zijn we er niet naar buiten gekomen al was de portemonnee wel een stuk lichter. Toch vonden we het het wel waard. Het was echt een bijzonder plekje, echt voor mensen die het wisten te vinden want aan de buitenkant zou je het er niet aan af zien. 

Daarna zijn we weer met de metro op huis aan gegaan. De kelder wachtte weer op ons. Onderweg moest er toch een wel een pitstop bij de M worden gemaakt want 2 meisje vonden het toch wel heel erg weinig wat ze op hadden. Beetje jammer maar ik begreep het ook wel. Wat er op de borden lag was echt niet veel ook al was het wel heel erg lekker.

Nu gaan we voor de laatste keer slapen in de kelder. Het is een AirBnB die ik toch niet zou aanraden. De etenslucht is echt heel sterk en ook hebben de mensen zelf 4 kinderen waarvan de jongste 2 nog erg jong zijn. Ik vermoed zelfs aan het huiltje te horen dat de jongste niet ouder dan een maand is. Maar ze huilen best veel en gezien de houten vloeren en alleen een deur die ons scheidt krijgen we alles heel goed mee. Toch vond ik het heel erg leuk om tussen de gewone Amerikanen te zijn. Het is een leuke ervaring en dat kan ik wel zeker aan iedereen aanraden. 

En natuurlijk komt er nog een leuke sfeerimpressie van onze razende reporter Solange

Goedemorgen iedereen.

P.S.
het naaigerei hebben we uiteindelijk bij de Walgreens (of all places) kunnen scoren.