Nou daar gingen we dan

Het weer en temperatuur: koud boven in de lucht

Aantal kilometers: 40 miles (= 64,37 km)

Aantal stappen: 6479

Aantal foto’s: 33

Totaal aantal foto’s: 33

Gelukkig waren wij voor de tankstoring vertrokken en hebben we helemaal niets meegekregen van alle problemen. We vinden het heel vervelend voor de mensen die hierdoor getroffen zijn want zo is het helemaal niet leuk je vakantie beginnen.

Nou daar gingen we dan. Vanmorgen ging om 04:30uur de wekker want ik had nadrukkelijk aan iedereen laten weten dat we om 05:15uur zouden vertrekken. Ons eerste vliegtuig zou om 10:35 uur opstijgen en met de afgelopen nieuwsgeving wilde ik zeker 3 uur van tevoren aanwezig zijn. Ook omdat het inchecken niet helemaal goed was verlopen. We hebben niet helemaal gehaald maar we hebben toch een mooie tijd neergezet van 05:25uur. Voor ons echt geen slechte tijd. Het verkeer zat ook mee en voordat we het wisten reden we op Schiphol aan. In minder dan een uur reden we het stuk. Kenneth had Valet Parking geregeld dus bij vertrekhal 3 stond er iemand op ons te wachten die de auto weer meenam. Ik vind dat altijd wel een beetje eng want je weet niet wat ze met je auto gaan doen maar Kenneth gaf hem zonder moeite mee.

                             
Toen naar binnen op zoek naar de balie van Aer Lingus want ik had gisteren ons online in willen checken en dat ging prima op een na. Ik kon het wel regelen voor mezelf van Amsterdam naar Dublin maar in kon me niet inchecken voor Dublin naar Washington. Alle andere hadden 2 boardingpassen en ik maar één en ik moest me maar melden bij de vertrekbalie.  Daar aangekomen konden we in de rij gaan staan want de balie ging pas om 07:00uur open. Kak, hadden we rustig nog een half uur kunnen slapen. Enige voordeel was wel dat we nu niet al te veel mensen voor ons hadden staan. 

Bij de balie had die jongen het snel opgelost maar zijn opmerking “o, ik zie al waarom” had me misschien moeten waarschuwen. Op dat moment was ik blij dat ik mijn boardingpas had en dat we door konden.

Op naar de tassen en trolley controle. Daar konden we zo in een keer doorlopen!!!! Niemand voor ons en ook de controle zelf ging zonder problemen. Wat een geluk!!! Ook dat had natuurlijk een waarschuwing moeten zijn. Dat geluk blijf je natuurlijk nooit houden.

Veeg teken was al dat we bij de douane aankwamen en voor het allereerst in al die jaren werd er naar de papieren van Mea gevraagd. Gelukkig neem ik altijd de beschikking mee maar nog nooit is er naar gevraagd. De allereerste keer liep ik er elke keer mee in mijn handen om ze aan iedereen ongevraagd te laten zien maar daarna zijn ze nooit meer mijn tas uitgeweest. Maar nu niet hoor. Ze moest ze zien en lezen. Tuurlijk geen probleem.

Even nog wat eten en drinken en toen op naar de gate. Dat was D31 en voor wie het nog niet weet, wanneer je daar bent aangekomen kan je gelijk meedoen aan de Nijmeegse 4daagse want daar heb je dan al voor geoefend. Wat een stuk lopen weer. Maar het boarden verliep vlot en we vertrokken op tijd. En we hoefde ook niet ver te taxiën, we zaten binnen 5 minuten in de lucht. 

  

Toen we in Dublin aankwamen werd het een ander verhaal. We hebben het hele vliegveld afgereden met het vliegtuig en we konden ook niet met zo’n slurf van boord. Trap af, bus in en met de bus weer een rondrit om naar de terminal te komen. Daar aangekomen liepen we zo snel mogelijk naar binnen want zo lang was onze overstaptijd nu ook weer niet. Al vrij snel konden we gelukkig door de rijen van Amerikaans grondgebied lopen. Ook hier werd bij de paspoort/boardingpas controle naar de papieren van Mea gevraagd. Ze deed alsof ze alles goed controleerde maar kon er natuurlijk geen letter van lezen. Wel zei ze dat ik het bij de hand moest houden want bij de Amerikaanse paspoortcontrole zouden ze het zeker weer willen zien. Daarna weer een tassen/trolley controle. Daar stond een vrouw die je boardingpas controleerde en die vrouw bracht het me alsof ik de loterij had gewonnen. “Jacqueline, you are chosen for a extra checking. Please follow this line”. Wat een feest!!!! Ik, als enige van mijn gezin, mocht ergens anders gaan staan en daar mocht ik nog een keer door de scanner, werd ik door een vrouw van voor, zij en achter betast en werden mijn tas en trolley nog een keer doorgezocht. Natuurlijk niets gevonden maar het kostte toch weer extra tijd. En nog steeds was onze overstaptijd niet echt lang. Toen konden we aansluiten bij de Amerikaanse douane. Daar waar we 4 jaar geleden zo konden doorlopen konden we nu achteraan aansluiten bij een lange rij. Tik tok, tik top en de minuten tikte maar door.

Eindelijk waren we aan de beurt. Dus ik legde Mea haar papieren voor haar neer, kon ze ze maar gelijk lezen. Ze keek me aan of dat ik koekoek was. Wat moest zij nu met die papieren, ze waren in het Nederlands en dat kon zij toch niet lezen. Er kon wel van alles staan. Logisch ook wel wat ze zegt maar die vrouw hiervoor zei dat ik ze moest laten zien. Maar tot nu toe waren ze echt nog nooit bekeken dus we hebben het nooit nodig gevonden om ze te laten vertalen. Daar zijn we nu wel over aan het nadenken want als dit de toekomst gaat worden dan zullen we het nodig hebben. Nu voldeed ze met een paar vragen aan Mea die alles netjes in het Engels antwoordde. Ja dat gaat helemaal goed komen met dat TTO onderwijs.

Eenmaal klaar met gezwinde pas naar de gate. Die was gelukkig heel dichtbij. Enerzijds wel maar die grote ruimte met al die winkels EN Burger King hebben we nu niet gezien. En dat vonden 2 meisjes wel heel jammer want die hadden honger en hadden niet zo veel vertrouwen in het vliegtuigeten. 

Helaas ging dat niet lukken. We konden gelijk in de rij gaan staan om te boarden. Maar he! We hadden het gehaald.

Aan boord werd Kenneth helemaal blij, ik had extra betaald voor extra beenruimte voor ons 2-en en we zaten nu bij de nooduitgang. Niemand voor ons en beentjes recht vooruit. Heerlijk. Dit was die 7,5 uur goed vol te houden. Geen pijn in mijn benen gehad.
Wat wel erg was, was de kou. De airco stond op standje Antartica. Echt niet normaal. Eerst dacht ik dat het aan het feit lag dat wij bij een deur zaten maar ik zag zelfs mensen met een jas aan en een oude mevrouw deed een sjaal om haar nek. Het was echt niet fijn. Ik heb op een gegeven moment voor zo’n dekentje gevraagd maar die dekte de lading toch ook niet echt. Kreeg niet de indruk dat iemand het ook maar enigszins warm heeft gehad deze reis. Nou hielp de service van de stewardessen ook niet echt. Daar zat ook geen warmte in. Er kon geen glimlach af en alles leek echt een beetje te veel moeite. Maar iedereen had zijn natje en droogje en ontzettend veel Marvel-films dus we waren niet al tevreden.

De landing verliep voorspoedig en we waren vrij snel uit het vliegtuig, het was wel weer even een stukje lopen maar dat was na 7,5 uur vliegen wel even prettig. We konden gelijk door naar de bagage claim en onze koffers kwamen zowaar als een van de eerste. Zou het geluk dan toch weer zijn teruggekeerd.

Op naar de huurauto. Kenneth had een paar maanden geleden met RJ gesproken en was helemaal klaar ervoor. Hij zou ook gaan voor een groter model. Niet vragen maar doen. Die tips en trick zouden in de praktijk gebracht worden. Wij stonden hem aan te moedigen als echte cheerleaders. Go Kenneth, je kan het. Zet hem op. Whoop whoop. Als Kenneth het niet kan…………… En die kon het niet. Dat lag echter niet aan hem. Degene achter de balie schreef netjes een kenteken op en naar die auto konden we lopen. Geen keuze, niets niet. Enigszins beteuterd keek Kenneth wel, die had zich er helemaal op voorbereid.

Ontevreden zijn we trouwens niet. Een mooie Dodge waar alle koffers en trolley’s prima in passen, echt geen klachten over.  

Volgend probleem was naar de AirBNB te komen. Google Maps werkte nog niet helemaal naar behoren en de map van Amerika werd niet snel gedownload. Maar we konden daar toch niet eeuwig op wachten dus met behulp van het kleine kaartje in het roadbook en ook geluk (ja het is toch nog blijven kleven) gingen we toch maar op pad. Al gauw deed de beste telefoon het *kuch*Samsung*kuch* en reden we naar de AirBNB. Even hier en daar wat file maar we genoten er nu meer van dan normaal omdat we weer in ons geliefd vakantie land waren. De AirBNB valt een beetje tegen. We wisten dat we in iemands kelder zaten maar er hangt hier een heel erge kooklucht van zeer gekruid eten. Dat komt van boven.

We zijn nu net thuis van boodschappen doen en een klein beetje avondeten. Niemand heeft echt veel gegeten maar Kenneth vond het belangrijk dat we het toch gingen doen. Het zou helpen zo snel mogelijk in het ritme te komen. Nou laten we nou langs een Panda expres rijden!!!!!!

Nu zit ik deze laatste woorden eruit te persen. Het is hier 21:00 uur maar in Nederland al 03:00uur. Nog heel even en dan zijn we 24uur wakker en ik geloof niet dat ik heel lang slaap zal krijgen. Er zal geen wekker gezet worden maar we verwachten wel de zon zien op te komen.

Solange is tegenwoordig de filmpjes maker. Ook heel leuk hoe deze eruit zien. Weer op een hele andere manier laat zij haar visie op de dag zijn.

Goedemorgen iedereen.