Vreemde dingen

Het weer en temperatuur: 30 graden Celcius

Aantal kilometers: 320 miles (=515 km)

Totaal aantal kilometers: 1691 miles (= 2721 km)

Aantal stappen: 5807

Aantal foto’s: 208

Totaal aantal foto’s: 1672

@Hans: ik wil het later ook nog wel eens  eenklein beetje aanpassen. Als ik alles aan het doorlezen ben en foto’s bij aan het verzamelen voor het boek lees ik soms toch nog dingen die ik anders wil zeggen.

@Nicole: in Orlando heb ik genoeg shop-plannen, komt helemaal goed.
@Marlies: ik werd met naam genoemd als groot aandeelhoudster hahahaha
@Cindy: ik ook aan Zero
@Pieter: het recept is top secret maar de productie niet en sinds 2 jaar zijn we erachter gekomen dat de meiden dit juist heel erg interessant vinden. Bij de Jelly Belly Factory waren ze ook niet van de ramen weg te trekken.
@Alberdina: shoppen met 3 meiden is zeker slopend en dat ze een andere smaak hebben is niet altijd makkelijk hoor. Ze vinden ook niets leuk van elkaar dus elkaar helpen is ook een ramp!

@Marja: vanmorgen stond ik ineens in mijn sportoutfit mijn gympen aan te trekken, wist niet wat me overkwam. Gauw uitgedaan 😉
@Caroline: Ik vind het leuk de smaak van Yentle EN Fleur maar het is niet mijn smaak en als ik iets uit een rek trek is het toch vaak niet wat zij in gedachten heeft. En dan kunnen die ogen rollen!!!!
@Dorien: goeiemorgen 😉
@Yvonne: Je weet echt niet wat je moet kiezen nee.

Vandaag was het weer vertrekdag. Het was toch wel een beetje met spijt want we vonden dit huisje toch wel heel prettig. De bedden lagen heerlijk, het was schoon, het rook niet, we hadden de ruimte. Kortom van alle gemakken voorzien. Maar we hadden andere plannen. We gingen op zoek naar vreemde dingen. Stranger Things om precies te zijn. Dit is een serie van Netflix waar Yentle en Solange fan van zijn. Net is seizoen 3 uitgezonden en die konden ze nog net “bingen” voordat we op vakantie gingen. Dus toen ik er achter kwam dat er een aantal filmlokaties in Atlanta waren en ook een aantal “on-route” wist ik dat ik ze hier heel erg blij mee kon maken. Maar dat hield wel in dat we wel weer een schema hadden waar we ons zo veel mogelijk aan moesten houden om nog een beetje op tijd bij ons volgende hotel aan te komen.

Het plan was om om 09:00 uur te vertrekken. Dit werd 09:15uur bijna gehaald. Het grote probleem lag bij mij. Bij mijn koffer die tijdens het openen niet helemaal meewerkte waardoor de helft eruit viel en ik alles opnieuw moest vouwen en erin stoppen. Maar om 09:15uur reden we weg naar ons eerste adres. Het was een half uurtje rijden. Toen we daar aankwamen vroegen Kenneth en ik ons echt af hoe ze toch in hemelsnaam in deze woonwijk terecht waren gekomen. Het zijn echt straten in een woonwijk waar je ook nog eens een stuk door moest rijden. Hoe zijn ze daar terecht gekomen? Zeker gezien dat weer andere delen zijn opgenomen op een heel andere plek wat ons nog één uur rijden kostte. Dat was in het plaatsje Jackson.

Maar bij het eerste adres stapten de meiden uit en waren helemaal enthousiast. Kenneth en ik moesten al lachen want in het “perfect gemaaide gras” stonden al een verboden toegang bordje waar ook op geschreven stond dat foto’s vanaf de straat genomen moesten worden. 

Nou waren de meiden zo enthousiast dat ze toch een stukje de oprit opliepen om foto’s te nemen en gelijk kwam de eigenaar brullend het huis uit stormen of ze wel konden lezen. Natuurlijk had hij gelijk en hadden ze dit niet moeten doen maar het gebeurde heel onschuldig en het was zo’n heftige reactie dat het overduidelijk was dat die man echt spijt had van het beschikbaar stellen van zijn huis voor die serie. Die was die giechelende meisjes echt spuugzat! Het is een populaire serie en de adressen zijn zo van het internet af te halen. En dat kan ik ook wel begrijpen hoor want we zullen vast niet de eerste zijn en de een gedraagt zich meer dan de ander. Maar de meiden hadden echt nog niets meer gedaan dan een paar stappen op zijn oprijlaan. Ze schrokken zich een ongeluk en sprongen gelijk in de auto. 

Wat ik ook bijzonder vind is dat hij het wist dat ze die paar passen op zijn oprijlaan deed. Amerikaanse huizen staan er echt om bekend om helemaal potdicht te zitten met binnen zonnewering en deze was niet anders. Zou hij een melder hebben wanneer mensen de grens van zijn terrein over gaan of zo want echt veel naar buiten kijken kan je niet. Ik heb nog niet veel anders gezien dan luxaflex of lamellen voor de ramen die dan ook allemaal gesloten zijn. Hij moet echt door de kieren hebben staan te kijken.

Maar gauw deze brompot vergeten en doorgaan naar het volgende huis. We laten de pret niet drukken. Ik had op internet foto’s van de huizen en hun adressen gevonden en die konden we ook echt makkelijk afrijden. 

Nadat we deze allemaal hadden gevonden reden we door naar Jackson. Een uurtje rijden door de binnenlanden van Amerika – Georgia. Heel leuk want daar staan me toch een hoop leuke huizen. Je krijgt echt het gevoel van “normaal” Amerika mee. Niet de “pretparkplekken of grote steden waar alle toeristen komen.

Bij Jackson was alles bij elkaar. Wat vonden ze het leuk om alles nu eens in het echt te zien. Niet alles was zoals het in de serie te zien was maar ze herkende het allemaal prima. Dit is van die, daar gebeurde dat. Kenneth, Mea en ik liepen er maar als een stelletje dodo’s achter want wij hebben nog niet één aflevering van die serie gezien en ons kon je alles wijs maken. Maar twee meisjes waren super blij en dat was toch weer een extra goud randje bij deze vakantie. Niet veel meisjes in Nederland kunnen zeggen dat ze daar zijn geweest.

Naast een locatie was ook nog een kledingzaak waar Mea nog gauw een broek scoorde en het personeel van de winkel tijdelijk een extra kracht hadden. Solange heeft namelijk een milde vorm van OCD en kan er ABSOLUUT niet tegen als iets niet netjes in een vak of op een plank staat. Die krijgt daar bij wijze flinke uitslag van en kan zich niet helpen om dan alles weer netjes te sorteren of op een rij te zetten. Een zaterdagmiddag Primark in Rotterdam trekt zij dan ook echt niet. De bulten zijn nog net niet te zien.

Nadat we hier klaar waren gingen we weer in de auto om een ander kind in de familie blij te maken. Het oudste kind en de enige die we met “hij” aanduiden. Anderhalf uur rijden kostte het om naar het Museum of Aviation te komen in Robbins. Daar zouden vliegtuigen en helikopters op hem staan te wachten. Weer konden we lekker doorrijden met een pitstop bij de Mac. 

Even plassen, een kleine snack voor sommige en drinken voor iedereen en even voor 13:00uur kwamen we daar aan. 

De eerste hal waar we binnen liepen was een beetje een teleurstelling en even leek het dat we daar voor niets heen waren gereden. Alles bij elkaar stonden er geloof ik 6 vliegtuigen en voornamelijk heel veel displays met heel veel informatie over de verschillende oorlogen waarin de Amerikanen hebben gevochten. Ook over de soldaten die erin gevochten hadden. Interessant natuurlijk maar daar waren we niet voor gekomen. Kenneth wilde vliegtuigen. Had ik hem nu blij gemaakt met een dooie kip? Ik wist ook niet dat het zo weinig vliegtuigen zouden zijn. Maar hoe kon dat nou? Ik had er toch meer gezien? 

Gelukkig waren er nog 3 andere grote hallen vol met vliegtuigen en stonden er buiten ook nog een aantal opgesteld dus toen we daar eenmaal achter waren was er een man die net zo blij was als een kleine jongen op 5 december. Helemaal in zijn eigen wereld heeft hij daar gelopen met daarachter 4 vrouwen die achter hem aan sjokten. Het kon ons niet echt boeien. Het was wel indrukwekkend hoor maar we werden er niet koud of warm van. Nou dat kon je van Kenneth niet zeggen. Die was in zijn “happy-space”.

Na een paar uur daar te zijn geweest liepen we net buiten toen het heeeeel licht begon te spatten. Dat zagen wij vrouwen als een teken. Het was genoeg, stel je voor dat het harder ging regenen? Dan zouden we helemaal nat zijn voordat we in de auto waren. Nee dat moesten we toch echt zien te voorkomen. Dus laten we maar gauw naar de auto terug gaan. Kenneth voelde letterlijk de bui hangen en ging maar mee. Wat hem betreft had hij nog wel een paar uur daar willen doorbrengen maar we hadden ook nog een autorit van 2uur en een 15 minuten voor de boeg dus het einde van het zijn “happy space” was toch al in zicht gekomen.
Maar wie van vliegtuigen houdt en in deze omgeving is, is dit een zeer leuke break om naar toe te rijden. Er staan genoeg vliegtuigen om je te vermaken. 

Die autorit naar Savannah was best wel saai. Heerlijke wegen om te rijden met HEUL VEUL groen bomen aan de zijkant maar daardoor leek het ook wel een beetje of je in een tunnel reed. Rechts en links zag je niets. 

Op een gegeven zag Kenneth zelfs met zijn linkeroog niets meer want die had met zoute vingers (van het eten van zoutjes) in zijn oog zitten wrijven en dat schijnt toch pijnlijk te zijn. Kijken met dat oog was even een probleem dus toen heb ik het stuur maar van hem overgenomen. Om 17:30uur kwamen we bij Savannah aan waar we maar gelijk doorreden naar een restaurant. Op internet was ik dit adres tegengekomen waar ze de heerlijkste buffetten zouden hebben. Dat was op zich ook best wel zo want de keuze was reuze maar het was een soort van Golden Corral maar dan Aziatische style. We hebben heerlijk gegeten maar wat was het daar druk.

Na het eten zijn we naar het hotel gegaan. Het is een ruime kamer die we hebben maar de wifi is niet geweldig. 

Op de kamer is er geen wifi maar op de gang wel. Dus net heb ik alles op de kamer zitten typen terwijl ik met een schuin oog keek naar mijn meest favoriete film allertijden.

Grease die op de televisie te zien was. Daarna ben ik samen met Solange in de deuropening gaan zitten. De laptop staat op de koelbox en wij zitten op kussens op de grond met de deur open en nu hebben we vol bereik. Onze kamer is dus blijkbaar een zwart gat wat Wifi betreft. (NB. uiteindelijk een verdieping onder de router gaan zitten anders hadden de foto's en filmpjes tot morgenochtend geduurd. Nu heeft iedereen in het hotel pech en trek ik het eerste alle wifi weg)

Hier zijn nu de filmpjes van Solange, die van vandaag en die van gisteren.

Goedemorgen iedereen!!!