Zeven kleuren *PIEP*

Het weer en temperatuur: 33 graden Celsius (maar wel nat)

Aantal kilometers: 162 miles (= 260 km)

Totaal aantal kilometers:2736 miles (= 4403 km)

Aantal stappen: 1937 (maar in het echt toch meer

Aantal foto’s: 201 (met nog 153 die er door Jorden gemaakt zijn)

Totaal aantal foto’s: 3373

@Marga: het is inderdaad de laatste week wel vaak feest met mijn benen.
@Caroline: ik heb werkelijk geen idee maar zoals ik al zei, ik wil Jantje niet meer zijn.
@Hans: Het gekke was dat Yentle die ene glijbaan met die matjes al een keer had gedaan. Dat zei ze ook tegen dat meisje maar die bleef haar nu alleen maar aanstaren. Nu mocht ze niet.
@Nicole: ik kan zeker wel een weekje vrij gebruiken na deze vakantie. Hopelijk lees één van de artsen dit  hahahahahah
@Heleen, @Mandy en @Alberdina: teen gaat de goede kant op.
@Ton: het is prachtig en het zal zeker goed zijn voor de veiligheid maar de uitdrukking “schoon aan de haak” krijgt daar wel een hele letterlijke betekenis. En wegen met publiek vind ik eigenlijk wel een stap te ver.

@Ming Yin: zo volgevreten zijn we hier niet, door de warmte doen we vaak delen of de helft laten staan (helaas) Maar het zijn grote plateau’s op de grond. Je kan er niet omheen.

@Karen: de PRET was inderdaad even ver te zoeken
@Mam: die weegschaal was niet voor stroomversnellingen, die waren voor glijbanen.
@Marlies: Shopmoment vond daarna gelijk plaats. Bij Fossil nog een leuk tassie gescoord 😉

Vanmorgen ging de wekker al om 06:00uur. Wat deed dat zeer. Oef. Na nog even alle reacties te hebben gelezen (waarvoor dank) een start gemaakt aan deze pittige dag. Eerst thuis nog even ontbijten want er wachtte ons nog een autorit van dik anderhalf uur. We gingen naar Tampa. Ik had in een blog gelezen (dacht van Marja) dat je daar ook heel gaaf kon zipline-en en dat leek me wel een goede afsluiting voor deze vakantie. Dan hadden we wel alle actiemomenten die ik kon bedenken gehad. Toen wist ik trouwens nog niet dat ik dit met een pijnlijke teen zou gaan doen maar dat even terzijde.

Die teen was wel al mooi verkleurd maar werd wel wat minder pijnlijk. Ik heb hem stevig aan twee andere tenen getaped dus die had genoeg steun. Ook mijn gympen aan voor extra stevigheid zou de boel op zijn plek moeten houden. Ik had me wel voorgenomen om het met die mensen te bespreken en als het niet een goed plan zou blijken te zijn dat ik deze rit dan maar uit zou gaan zitten. Het was niet anders.

Dus om 7:30 uur zaten we in de auto. Ik moet zeggen dat iedereen een beetje comateus voor zich uit zat te staren of sliep. Het was niet echt heel gezellig om het maar zo te zeggen.

Het verkeer zat gelukkig mee en we hebben totaal geen last van de ochtendspits gehad. We reden wel de donkere lucht in.

En toen we net op plaats van bestemming waren aangekomen barstte een flinke regenbui los. Die werd even afgewacht en tien minuten later dan de bedoeling gingen we van start. Onze twee begeleiders waren Ryan en Jorden. Twee hele leuke gasten die echt alles heel precies deden en waar ik me uiteindelijk heel veilig bij voelde. We kwamen namelijk onderweg een andere groep tegen waarbij één begeleidster toch de fout in ging waardoor een deelnemer halverwege bleef hangen. Dat vond dit andere begeleider een stuk minder leuk want die kon haar dus gaan ophalen. Maar dat was bij ons absoluut niet het geval. Ik heb heeeeeeel goed opgelet namelijk.

Toen we van start gingen werden we als eerste ………….GEWOGEN!!!!!! Ja ja ik weet het, het zal vast ook weer voor de veiligheid zijn maar kom op mensen. Dit was wel een dingetje hoor. 

Dit keer was er kleding bij en kreeg je ook het getal op een schermpje te zien. Gelukkig waren het in pounds maar dat konden we wel omrekenen. Laten we erop houden dat ik de gewenste kilo’s met al dat lopen en aktiviteiten niet ben kwijtgeraakt deze vakantie. En voor de rest praten we er niet meer over. We werden in het tuig gehesen, alles werd dubbel gecontroleerd en we kregen een leuk helmpje op. Doet het altijd zo leuk op foto’s. 

Ik kon volgens hun gewoon mee doen want een gebroken teen zou geen problemen moeten opleveren. Nou denk ik wel dat zij er anders tegen aankijken dan ik want op bepaalde momenten voelde ik hem toch goed. Maar zij hangen natuurlijk niet met iedere spiergroep totaal gespannen aan een lijntje.

Toen gingen we een trap op, en op, en op, en op. Uiteindelijk kwamen we zo’n dertig meter boven de grond op een platform uit. 

Kan je zeggen dat dit toch een stuk hoger is dan dat ik me in Nederland had voorgesteld. Je hebt een prachtig uitzicht, tenminste op het moment dat het je lukt om je ogen een stukje open te doen. Als eerste gingen we een stuk zipline-en. Ryan ging als eerste en Jorden als laatste. Ryan ving je op en Jorden zorgde ervoor dat je goed vast zat aan de lijn. Wanneer je eenmaal die eerste keer achter de rug hebt dan is het een geweldige belevenis. Ik had het nog nooit eerder gedaan en het vertrouwen in zo’n lijntje (het kan me niet schelen wat er allemaal wordt gezegd over het aantal kilo’s het kan hebben en dat zwaardere mensen me voor zijn gegaan) moest echt nog groeien.

Na twee keer te hebben gezipt kregen we een nu een obstakel parcours. En daar was het toch wel heeeeel erg spannend. Als eerste waren het “losse” plankjes waarover je heen moest lopen en daarna een boomstam die horizontaal lag en dat ging wel redelijk. Mea ging als de brandweer erover en liet het zo simpel blijken. Kenneth ging daarna en ook al was het niet het charmantste hoe hij het deed, hij deed er ook niet heel lang over.

Ik was derde en toen kregen de mensen achter mij pas een echt beeld hoe het was. Ik zeg het eerlijk, de eerste ging prima maar die boomstam…….wat schommelde dat ding. Hangend aan die lijnen waarmee je aan de line bent gelinkt “for dear life”. Wie vond dit ook al weer een goed idee. Ondertussen stond Jorden foto’s te maken en te roepen of je even leuk naar hem wilde lachen. Mens o mens wat heb ik hem vervloekt. Wel in mijn hoofd hoor, ze hebben daar geen nieuwe worden geleerd. Er zal geen Nederlander daar begroet worden met de vriendelijke woorden paardenl*l, kl**tzak, **kel, p*stgek enz enz. Je weet wel, de standaard verwensingen hahahaha

Daarna moesten we met een trap naar een plateau hoger en ook daar waren er twee obstakels. Halverwege die eerste bedacht ik me echt dat het best een goed idee was om even in huilen uit te barsten. Natuurlijk heb ik het niet gedaan want we waren met nog een ander familie. (twee zussen en drie nichtjes) maar ik wilde het eigenlijk heeeeeeeel graag. Ik scheet echt zeven kleuren. Je moest bij deze een hand loslaten om naar een ander stuk touw te grijpen. Dat lijkt zo simpel maar als je op een dunne lijn staat en die door het trillen van je benen/lichaam ook flink aan het klapperen is dan lijkt loslaten van welk touwtje op dat moment totaal geen goed idee. Voordat je de macht weer terug hebt over je lichaam ben je toch weer even verder. Wat een drama. 

Die andere was ook over een lijn lopen met daarnaast twee gekruiste touwen en gek genoeg ging die een stuk makkelijker. Je hoefde namelijk niet los te laten. En als tip kregen we om onze “booty” in de strijd te gooien en die naar achter te duwen. Op de een of andere manier werkte dit toch heel goed, aangezien ik ook genoeg “booty” heb om in die strijd te gooien. 

De naam van het bedrijf heet ook Empower Adventures en het is wel waar. Wanneer je het eenmaal achter de rug hebt dan voel je je ook echt geweldig. Je hebt het toch gedaan. Het is echt een overwinning en geef je power over jezelf.

Na deze “fijne” obstakels gingen we weer zipline-en die hierna natuurlijk “a peace of cake” waren. Daar draaide ik me hand niet meer voor om. Ha, daar lachte ik nu om. Je kan ook duidelijk het verschil zien op de foto’s. Ervoor leek ik toch een konijn voor koplampen  hahahahahaha Ik lachte wel maar blij was ik niet. Daarna was het wel genieten.

Twee uur verder hadden we het allemaal achter de rug en stonden we weer op de grond. De twee begeleiders waren echt heel erg aardig en lieten ons echt vaak lachen. Na een koude handdoek te hebben gekregen en alle foto’s te hebben bekeken en gekocht gingen we weer op huis aan met een pitstop bij het Hardrock Hotel en Casino in Seminole. Even voor de inwendige mens zorgen want het was ondertussen al 1400uur geworden.

Toen we om 1600uur eindelijk thuis waren was het tijd om met de koffers aan de slag te gaan. Zou daar alles in gaan passen? De meiden hadden best wel aardig wat kleding gekocht en mijn verzameling kerstornamenten is ook weer rijkelijk aangevuld. En dan praten we nog niet eens over al het glaswerk wat we nu hebben meegenomen. Maar alles is er goed ingegaan. Het is een beetje verdelen over de vijf koffers en vier handtrolleys maar zoals het er nu naar uitziet komt dit prima in orde.

Om 2000uur zijn we toch maar op pad gegaan om wat te gaan eten. Wij ouders hadden eigenlijk helemaal geen trek maar een puber zou een puber niet zijn als daar toch niet wat in zou kunnen. We kwamen toch weer tot een gezamenlijke beslissing voor sushi. Niet al te ver van huis vonden we een tentje om de 192 die echt heerlijke sushi maakte. Kenneth had echt niet zoveel honger dus die bestelde een soep-JE. Krijgt hij daar weer een slabak vol. 

Je kon Solange, Yentle en mij opvegen want 2 jaar geleden had hij een soortgelijke ervaring bij Monterey. Toen kreeg hij ook zo absurd veel en dit keer ook.

Eigenlijk stond ook nog het minigolf op de planning vanavond maar het was echt nat weer. Het heeft een flinke tijd geregend en om heel eerlijk te zijn ben ik er ook wel klaar mee. Ik ben er niet meer toe in staat. Morgen wordt het ook weer een hele lange dag in een pretpark en ik wil vanavond echt op tijd op bed liggen. Mijn streven is om 2300uur het licht uit te doen. Heb nu nog een half uur dus dat zou moeten lukken.

Het filmpje van Solange keer twee staan er ook weer bij en dan zeg ik alleen nog maar

Goedemorgen iedereen.